Dit tweede deel van Isabel Allendes autobiografie lijkt op een roman, waarin de personen rondom de schrijfster veranderd zijn in personages. Familie, vrienden, kennissen, Allende weet hun leven dusdanig te verstellen dat ze tastbaar echt maar tegelijkertijd enigszins onwerkelijk aandoen. Alledaagse figuren tref je in dit boek niet aan: óf Allendes wereld wordt inderdaad enkel bevolkt door buitenissige personages, óf ze heeft enkel die kenmerken en gebeurtenissen uit de realiteit gelicht die uitstekend in een boek passen. Gezien de aard van haar romans hebben we ongetwijfeld met het laatste van doen. Juist die mengeling van invoelbaarheid, kleine en grote problemen, liefdesperikelen, exotische ? in de ruimste zin van het woord ? aspecten en een vleugje melodrama heeft Allende immers wereldwijd een gigantisch lezerspubliek opgeleverd. In deze tijd van allerlei vormen van reality betekent een inkijkje in het persoonlijke leven van de schrijfster bij voorbaat commercieel succes.

Allende schreef De som der dagen voor haar in 1992 overleden dochter Paula, waarover ze eerder al Paula (Wereldbibliotheek, 1994) schreef. Deze memoires gaan verder waar dat boek eindigde, en lopen tot december 2006. Het leven gaat voort en de schrijfster vertelt haar overleden dochter wat er zoal is voorgevallen in de 14 jaar na haar verscheiden. Daarnaast maakt ze duidelijk dat Paula nog onverbrekelijk deel uitmaakt van de clan. Bij tijd en wijle richt ze zich rechtstreeks tot haar dochter. Veelal gaat het daarbij om herinneringen die ze aan het papier toevertrouwt met behulp van gevoerde correspondentie en gesprekken met de betrokken personen.

De schrijfster is onmiskenbaar de matriarch van de familie en doet haar uiterste best om haar kinderen ? eigen, aangetrouwd of ingelijfd ? en haar vrienden letterlijk en figuurlijk bij zich te houden. Ze koopt huizen voor ze, neemt hen in dienst en is het prototype van de irritante, bemoeizuchtige schoonmoeder. Ook haar jaloezie op een knappe, langbenige Scandinavische danslerares en andere huwelijksperikelen komen aan bod. Enige zelfspot is Allende dus niet vreemd, en aan interessante personages en situaties ontbreekt het hier evenmin: een fervent homohatende schoondochter met drie kinderen die plotsklaps lesbisch blijkt te zijn en gaat samenleven met, jawel, de vriendin van haar stiefzoon Jason, Allendes vruchtbare zoektocht naar een nieuwe vrouw voor haar zoon Nico, waarbij ze en passant een opvolgster voor zichzelf als clanhoofd vindt... Wat kaartleggen, zenboeddhisme, sjamanisme e.d. zorgen verder voor de onwereldlijke finishing touch. Soms is dit boek enigszins melodramatisch, maar doorgaans weet Allende je in haar typische intieme en onbeschroomde stijl mee te laten leven met haar persoonlijke leven. [Jacqueline Visscher] Hide text

Het na een ernstige ziekte overlijden van dochter Paula in 1992 laat Isabel Allende (1942) nooit meer los. Vanuit de herinneringen aan haar borduurt ze in 'De som der dagen' voort op haar eigen leven sinds die tijd, met huidige man Willie, haar (klein)kinderen en dierbaren. Het werd opnieuw een familiekroniek die uitermate boeit, en waarin van alles gebeurt, thuis in Californië en ‘all over the world’, want de schrijfster komt overal ter promotie van haar (verfilmde) boeken, of bij haar zorgen rond onrecht in de wereld. Ze verweeft ook haar eigen Chileense achtergrond, zowel in politiek opzicht als in familieverband, met haar huidig Amerikaans staatsburgerschap en haar huwelijk, waarin uiteraard wel eens botsingen voorkomen, in deze (mooi vertaalde) sterk autobiografisch getinte roman. Ze verstaat, zoals ook uit haar vele andere boeken blijkt, de kunst van het vertellen zodat je je als lezer graag een kleine vierhonderd pagina’s mee laat voeren door dit boeiende verhaal. Kleine druk.