'Wat is uw naam?' vraagt hij. 'Madelief', zegt Madelief. Ze gaat naast hem zitten. ... 'Madelief', zegt hij langzaam, 'is dat geen bloem?' Madelief knikt. Ja, dat is ook een bloem. 'Dat is een goede naam voor u,' zegt Niels, 'want u bent net een bloem.' Madelief wordt heel erg verlegen. Zouden verdwaalde prinsen altijd zo praten? 'Bloemen zijn goed,' zegt Niels. 'Ze maken de wereld mooi.' Dat is waar, dat vindt Madelief ook."

En wees maar zeker dat Madelief de wereld opfleurt. Haar vrienden Roos en Jan-Willem missen haar dan ook heel erg wanneer ze naar een andere stad verhuist. Haar mama is door haar nieuwe job haast nooit thuis. Madelief verveelt zich, en schrijft haar vrienden brieven over haar nieuw en toch wel een beetje saai leven. Hier woont niemand om "met de poppen te gooien".

Tot ze op een dag Robbie de Rover ontmoet. Hij woont in een spookhuis en is kwaad op de wereld. Al snel leert Madelief echter dat de werkelijkheid niet altijd is zoals ze lijkt en dat ze volwassenen toch niet altijd begrijpt. "Van grote mensen kan je" volgens haar misschien maar "beter soep koken". In haar nieuwe school krijgt ze les van meester Cowboy, een eigenaardige figuur, want wie zet je nu op je kop in de prullenbak als je stout bent?

Wanneer haar grootmoeder sterft, ziet Madelief slechts weinig mensen op de begrafenis en er is niemand die weent. Hoewel ze haar grootvader niet goed kent, besluit ze bij hem te blijven logeren. Zo kan ze hem troosten. Uit de verhalen van opa en door het rondneuzen in oma's geheimzinnig huisje in de tuin leert ze dat oma het niet makkelijk had. Zo ontdekt ze de onderliggende "krassen in het tafelblad".

Dan leert Madelief Tom en zijn bende kennen. Voor hen gaat ze gekke Eddie bespioneren. Ze raakt zelfs verwikkeld in een gevecht. Wat wil je als je verliefd bent en "een hoofd vol macaroni" hebt?

Het grote boek van Madelief vertelt de verhalen van een stoere jongedame die de touwtjes zelf in handen durft nemen. Via plagerijen en deugnietenstreken trapt ze wel eens op iemands tenen, maar haar onvoorwaardelijke vriendschap en goede inborst raken iedereen die haar mee ziet opgroeien.

Hoewel Madelief op het eerste gezicht een losbol lijkt, merk je al gauw dat er achter de harde, impulsieve buitenkant een kleine filosoof schuilgaat. Samen met haar vrienden staat ze stil bij wat ze later willen worden en hoe het zou voelen om volwassen te zijn. Het leven mag voor Madelief dan wel een groot spel lijken, er moet ook ruimte zijn voor vragen, twijfel, verdriet, ruzie, troost en bijleren. Madelief is een opmerkelijke jongedame die stilaan een mooie balans leert vinden tussen stilstaan bij de dingen en ze kunnen relativeren, zonder daarbij moeilijke situaties uit de weg te gaan. Guus Kuijer portretteert haar niet alleen als een amusante en betrouwbare vriendin, hij schetst ook een beeld van een begripvolle dochter. Madeliefs moeder is alleenstaand en heeft het niet altijd even makkelijk. Gelukkig heeft ze Madelief, die de dingen vanuit een ander perspectief bekijkt en het leven blijft toelachen.

Deze hommage aan de eigenwijze Madelief en haar al even eigenzinnige schepper toont aan dat Madelief echt onverwoestbaar is. Guus Kuijer sleepte voor zijn hele oeuvre niet voor niets de Staatsprijs voor Jeugdliteratuur in de wacht. Daarnaast heeft hij heel wat Gouden en Zilveren Griffels op zijn naam staan.

Samen met Madelief ontdekt de lezer dat opgroeien niet zonder slag of stoot gebeurt. Maar ouder worden is een stuk makkelijker als je weet wat je wil, van je durft afbijten, nu en dan eens goed kan lachen of kwaad kan zijn, en vooral met beide voeten in het leven staat. Een optimistische levensvisie in een verzamelwerk dat je dus zeker niet op zijn kop in de prullenbak wil gooien. [Annelies Marin] Hide text

We volgen Madelief in haar ontwikkeling, zien hoe ze veranderingen in haar leventje verwerkt, zich laat gelden ten opzichte van eenzelvige dan wel vrij gewelddadige vriendjes en hoe ze leert van de verhalen van opa over zijn pas gestorven vrouw. Aardig om deze ontwikkelingsgang zo achtereen te kunnen lezen. Maar ook zit er een nadeel aan deze bundeling: de doelgroep is heel breed. Kleinere kinderen die Madelief aanvankelijk best kunnen volgen, zullen met de grotere Madelief wat meer moeite hebben. De grote kwaliteit van de auteur is observatievermogen: wat hij ziet, zet hij in rake woorden trefzeker neer. In 'Krassen op het tafelblad' is hij heel subtiel. Zijn humor gaat soms over de kinderhoofden heen. Zijn taal is eenvoudig: korte zinnen, geen moeilijke woorden. De opbouw van elk boek in korte hoofdstukjes versterkt de indruk van eenvoud. Ook in deze editie de onvolprezen tekeningen van Mance Post. Vanaf ca. 8 jaar.