11 september was een godsgeschenk voor Tom Clancy. Liefhebbers van politieke thrillers vonden al langer de weg naar zijn boeken, maar nu kan ook de modale burger vaststellen dat de werkelijkheid de fictie overstijgt. De fanatiekeling uit het Midden-Oosten is het bindmiddel van een volk; het cement dat de vaderlandsliefde van de Amerikanen verstevigt. In De ogen van de vijand rekent Clancy af met de vijand en verwerkt zo het trauma van een hele natie.
Ex-Navy SEAL Maxwell Moore is de nieuwste telg in het rijtje militaire onsterfelijken van Clancy. Na een undercoveroperatie in Afghanistan wordt Moore teruggeroepen naar de Verenigde Staten voor een nieuwe opdracht. De oorlog tussen rivaliserende drugskartels in Ciudad Juárez dreigt de Mexicaanse grens over de steken. Maar het echte gevaar komt uit de gekende hoek: moslimextremisten sluiten een deal met een van de kartels en kunnen zo ongemerkt de Verenigde Staten binnendringen. Moore leidt een team infiltranten in een race tegen de klok om een herhaling van 9/11 te voorkomen.
Pretentieloos geweld, helden die sterven voor een nobel doel en de gekende portie Amerikaanse grootheidswaan resulteren in een rauw schouwtoneel. Clancy’s beschrijvingen zijn zeer visueel. Onze ervaring met de alomtegenwoordigheid van oorlogsverslaggeving in de media staat die gruwel bij, waardoor de dood van het zoveelste slachtoffer ons allang niet meer raakt. In de strijd is elke emotie een obstakel en aan de mens achter de militair worden weinig woorden vuilgemaakt. Het gemak waarmee de pionnen – zonder onderscheid tussen vriend en vijand – uitgeschakeld worden, doet denken aan een schietspel. Clancy schept een Call of Duty-wereld en de lezer bevindt zich voortdurend in de vuurlinie. Geen wonder dat de man een computerspelimperium oprichtte: zijn verbeelding is levensecht. De kracht van die verbeelding zorgt ervoor dat je sympathie koestert met wie dat niet verdient en tot grote ontsteltenis stel je vast dat Clancy je bij de keel gegrepen heeft.
Moore moet uiteindelijk zijn eigen trauma zien te verwerken. Gevraagd naar wat hij het moeilijkste vindt dat hij ooit heeft moeten doen, antwoordt hij dat hij zichzelf de dood van zijn strijdmakkers niet kan vergeven. Vergevingsgezindheid ten opzichte van anderen is dus niet aan de orde en egocentrisme viert hoogtij. Moores zielenroerselen lijken slechts een verplicht nummer om het menselijke aspect van de (anti)terrorist te benadrukken. De polariteit tussen goed en slecht is een verplicht ingrediënt van elke pagina. Dat is niet zonder gevaar: een beleid dat steunt op vergelding is de dystopie van deze tijd. Corruptie maakt rechtvaardigheid onmogelijk, waardoor rechtstreekse uitschakeling de meest efficiënte oplossing blijkt.
Protest is niet aan Clancy besteed. Entertainment wel, en voor ons blijft het fictie. [Loes Heylen] Verberg tekst

CIA-agent en ex Navy Seal Moore krijgt opdracht een drugskartel in Mexico uit te schakelen nu men ontdekt heeft dat zij banden hebben aangeknoopt met Al Qaida. Terwijl een hevige strijd ontbrandt tussen de Amerikanen en twee concurrerende kartels, bereidt Al Qaida een aanval voor op Amerika waarbij ze gebruik maken van de smokkelroutes van de kartels. Een prettig lezende, vuistdikke roman met de bekende ingrediënten van de bekende auteur (die ook nu gebruik maakt van een co-auteur) als drugs, high tech info, zeer veel geweld, maar ook spanning tot het eind. De verhaallijnen zijn vrij eenvoudig, rechttoe rechtaan en zullen de liefhebber van dit genre zeker boeien, ondanks het feit dat een mensenleven niets voorstelt en de afloop ruim tevoren bekend is. Het taalgebruik is niet al te moeilijk en het verhaal is goed te volgen. Omdat de hoofdpersoon een aardige stoere ijzervreter is, ontstaat in deze pageturner heel snel een band tussen hem en de lezer. Kleine druk, ruime bladspiegel.