Mevrouw Rozas moest in Auschwitz voor de kampbeul op haar cello spelen om in leven te blijven. De vrienden die muziek voor haar schreven, overleefden het kamp niet, zij wel. Uit schuldgevoel hierover heeft ze sindsdien niet meer gespeeld. Wanneer ze de jonge Orfeo (ik-figuur) ontmoet, vertrouwt ze hem haar cello toe en geeft ze hem les. Orfeo blijkt niet alleen een talent te zijn, maar kan ook mensen tot tranen toe ontroeren met zijn spel. Pas na het overlijden van mevrouw Rozas komt Orfeo achter de historie van de cello. Journalist, schrijver en muziekliefhebber De Loof schetst in toegankelijke en beeldende taal een portret van een brugklasser die het op school niet makkelijk heeft en thuis lijdt onder de mogelijke scheiding van zijn ouders. In een notitieboekje maakt hij een lijstje van de honderd mooiste geluiden en nadat hij op de cello heeft leren spelen, gaat er een onbekende wereld voor hem open van klanken en emoties. De Loof maakt aannemelijk dat Orfeo door het leren kennen van deze wereld en het ontwikkelen van zijn muzikaal talent meer zelfvertrouwen krijgt. Vanaf ca. 12 jaar. Verberg tekst