Met dit boek sluit Moeyaert zijn intrigerende trilogie af die in 2003 aanving met 'De schepping'* en in 2010 werd vervolgd door 'Het paradijs'. Muziek van Haydn vormde het uitgangspunt. Elk boek ging vergezeld van een cd waarop het Nederlands Blazers Ensemble speelt en Moeyaert zijn verhaal voordraagt, dat door deze samenwerking nog meer klank krijgt dan zijn poëtische teksten sowieso al hebben. In 'De hemel' besluit de ik-figuur dat er, behalve een laatste dag, niets meer aan zijn leven is toe te voegen. Hij concludeert, in overleg met de dood, dat woensdag een mooie dag is om te sterven. De resterende tijd van een oude man wordt beschreven. De dood wordt op bijzondere wijze voorgesteld; de lezer kan er telkens de vinger niet op leggen. Is de dood een persoon? Is het de voorstelling die de oude man van zichzelf heeft? Een projectie? Eén grote metafoor? De dood blijft even ongrijpbaar als in werkelijkheid. Het verhaal is ontroerend, knap in elkaar gezet en dwingt tot herlezing, herinterpretatie en hervinding, niet eens maar keer op keer en niet enkel voor kinderen, maar voor elk mens. Vanaf ca. 12 jaar. Verberg tekst

'De Hemel' is het laatste deel van een trilogie die begon bij 'De Schepping', waar alles nog te ontdekken viel. Dan volgde 'Het Paradijs' over de tussenfase van het leven. In dit laatste deel gaat het over berusting en wachten op einde, op die ene onvoorspelbare dag. Zoals altijd liet de auteur zich inspireren door de muziek van Haydn, in dit geval 'Sieben letzten Worte'. De oude man in dit boek slaapt met de dood en het voelt zo vertrouwd als sliep hij met zijn eigen broer. Maar een vriend wordt de dood nooit. Daarvoor is hij iets te onbetrouwbaar, soms verdwijnt hij wekenlang terwijl hij wel in jouw gedachten blijft. Op een nacht uit de oude man zijn wens om nog een laatste keer naar zee te gaan. Hij maakt een afspraak met de dood maar de dood laat op zich wachten. De oude man wacht en zoekt naar het woord dat beter is dan goed en dat je gebruikt als het niet beter kan. Maar hij maakt zich stilaan meer en meer ongerust: zou de dood afgeleid zijn door een of ander ongeluk? De man besluit alleen naar zee te gaan. Net als hij de gedachte aan de dood even lijkt los te laten, komt hij toch: Ik werd overreden door een vrachtwagen van een firma die De Laet heette en verhuizingen verzorgde. Nog even lijkt hij door te leven en naar het strand te gaan en daar ongeveer is de dood naast me komen liggen.

Grappig hoe de symboliek doorloopt in de naam De Laet en dan nog een verhuisfirma. Herkenbaar is ook de berusting die zicht op het einde van het leven met zich meebrengt. Het boek ontroert, de hele trilogie is een prachtig poëtisch geheel. De illustraties van Gerda Dendooven moeten niet onderdoen voor die van Wolf Erlbruch. De auteur en het Nederlands Blazers Ensemble zijn echt op elkaar ingespeeld. Op de begeleidende cd overstemt de muziek soms wel de stem van Bart Moeyaert.

Verberg tekst